Starożytna mapa Tunezji pokazuje ewolucje Tunezji. Ta historyczna mapa Tunezji pozwoli Ci na podróż w przeszłość i w historię Tunezji w Afryce Północnej. Starożytna mapa Tunezji jest do pobrania w PDF, do druku i za darmo.

Legenda głosi, że Dydona z Tyru, obecnie w dzisiejszym Libanie, założyła starożytne miasto Tunis w 814 r. p.n.e., jak opowiada grecki pisarz Timaeus z Tauromenium. Osadnicy z Kartaginy przynieśli swoją kulturę i religię od Fenicjan. Po serii wojen z greckimi miastami-państwami na Sycylii w V wieku p.n.e. Kartagina urosła do potęgi i ostatecznie stała się dominującą cywilizacją w zachodniej części Morza Śródziemnego, o czym wspomina mapa starożytnej Tunezji. Ludzie z Kartaginy czcili panteon bliskowschodnich bogów, w tym Baala i Tanit. Symbol Tanit, prosta postać kobiety z wydłużonymi ramionami i długą suknią, jest popularną ikoną spotykaną w starożytnych miejscach. Założyciele Kartaginy założyli również Tophet, który został zmieniony w czasach rzymskich. Kartagińska inwazja na Italię pod wodzą Hannibala podczas drugiej wojny punickiej, jednej z serii wojen z Rzymem, niemalże sparaliżowała wzrost potęgi rzymskiej. Od zakończenia drugiej wojny punickiej w 202 r. p.n.e. Kartagina funkcjonowała jako państwo klienckie Republiki Rzymskiej przez kolejne 50 lat.

Berberyjski biskup Donatus Magnus był założycielem chrześcijańskiej grupy znanej jako Donatyści. W V i VI wieku (od 430 do 533 roku n.e.) germańscy Wandalowie najechali i rządzili królestwem w Afryce Północnej, które obejmowało dzisiejszy Trypolis. Zostali pokonani przez połączone siły Rzymian i Berberów. Około drugiej połowy VII wieku i początku VIII wieku starożytny region został podbity przez arabskich muzułmanów, którzy założyli miasto Kairouan, jak widać na mapie starożytnej Tunezji, które stało się pierwszym miastem islamu w Afryce Północnej. W tym okresie w 670 roku n.e. wzniesiono Wielki Meczet Kairouan (zwany również Meczetem Uqba). Wielki Meczet w Kairouan, który ma najstarszy stojący minaret na świecie, jest najbardziej starożytnym i najbardziej prestiżowym sanktuarium w muzułmańskim Zachodzie; jest to również niezwykłe arcydzieło sztuki i architektury islamskiej. Tunezja rozkwitła pod rządami arabskimi, ponieważ zbudowano rozległe instalacje nawadniające, aby zaopatrzyć miasta w wodę i promować rolnictwo (zwłaszcza produkcję oliwek). Ten dobrobyt pozwolił na luksusowe życie na dworze i został oznaczony przez budowę nowych miast pałacowych, takich jak al-Abassiya (809) i Raqadda (877).

Kolejne dynastie muzułmańskie rządziły Tunezją (wówczas Ifriqiya) z okresowymi niestabilnościami spowodowanymi głównie rebeliami Berberów; z tych dawnych rządów możemy wymienić Aghlabidów (800-900) i Fatymidów (909-972). Po zdobyciu Kairu Fatymidowie porzucili Afrykę Północną na rzecz lokalnych Ziridów (Tunezja i część wschodniej Algery, 972-1148) i Hammadidów (środkowa i wschodnia Algieria, 1015-1152, jak widać na mapie starożytnej Tunezji). Tunezja Ziridów prosperowała, kwitło rolnictwo, przemysł, handel i nauka, zarówno religijna, jak i świecka. Zarządzanie przez późniejszych emirów zirydów było jednak niedbałe, a niestabilność polityczna wiązała się z upadkiem tunezyjskiego handlu i rolnictwa. Inwazja na Tunezję przez Banu Hilal, wojownicze arabskie plemię Beduinów, zachęcone przez egipskich Fatymidów do zajęcia Afryki Północnej, spowodowała dalszy upadek życia miejskiego i gospodarczego w tym regionie. Arabski historyk Ibn Khaldun napisał, że ziemie spustoszone przez najeźdźców Banu Hilal stały się całkowicie jałową pustynią.